Vier jaar geleden, tijdens onze vorige vakantie in Bretagne, zagen we onderweg een vervallen huisje. We hebben daar foto’s gemaakt, ook binnen, maar waar het nou was? Nu waren we onderweg en opeens zag ik het huis in mijn ooghoek. Het stond er nog. Min of meer. Erin gingen we maar niet, dat was te gevaarlijk geworden, maar buiten konden we nog wel wat foto’s schieten.
Daarna door naar de Roze Granietkust. Heel mooi daar. Daar zijn we dan ook elke vakantie in Bretagne naartoe geweest. Van het strandje bij Ploughmanac’h kunnen we maar geen genoeg krijgen.
Als het eb is, valt hier alles droog en kun je een heel eind lopen waar anders water is. De kleuren zijn daar wonderschoon. Erg bijzonder.
Waar je hier water ziet, valt helemaal droog en nog een heel eind naar links ook. Er liggen gigantische rotsblokken, waarvan sommige een naam hebben gekregen.
Links op de foto staat het oratorium van Saint-Guirec. Een klein kapelletje. Als het vloed is, staat de voet geheel onder water.
In het oratorium staat een beeldje van Saint-Guirec. Dat was (zo gaat het verhaal) een Welshe monnik die een klooster in Bretagne wilde stichten.
Als we weer in de buurt van de Roze Granietkust zijn, zullen we hier ongetwijfeld weer naartoe gaan.
